স্বৰ্গ ৰাজ্যত কোন শ্ৰেষ্ট, পাপলৈ প্ৰলোভন,হেৰোৱা মেৰ -ছাগৰ দৃষ্টান্ত,এজন ক্ষমা নকৰা দাসৰ দৃষ্টান্ত ৷ মথিয়ে লিখা শুভবাৰ্ত্তা ১৮অধ্যায় ১পৰা ৩৫পদলৈ)পবিত্ৰ বাইবেল, বাইবেল কুইজ ৷

স্বৰ্গ ৰাজ্যত কোন শ্ৰেষ্ট (মাৰ্ক ৯ঃ ৩৩- ৩৭,  লূক ৯ঃ ৪৬ -৪৮ 

১৮ সেই  সময়তে শিষ্যসকলে যীচুৰ ওচৰলৈ  আহি  সুধিলে, স্বৰ্গৰাজ্যৰত কোন শ্ৰেষ্ট ? ২ তেতিয়া যীচুৱে শিশু এটিক ওচৰলৈ মাতি আনি, তেওঁলোকৰ  সম্মুখত  থিয় কৰালে, আৰু তেওঁলোকক ক’লে, ৩' মই তোমালোকক নিশ্চয়কৈ  কওঁ ,তোমালোকে মন সলনি  কৰি শিশুবিলাকৰ নিচিনা  ন'হলে, কোনোমতে স্বৰ্গৰাজ্যৰত সোমাবলৈ  নাপাব ৷ ৪যিজনে এই  শিশুটিৰ দৰে নিজকে নম্ৰ কৰে, তেওঁহে স্বৰ্গৰাজ্যত শ্ৰেষ্ট হ’ব ৷ ৫ আৰু যিন জনে মোৰ নামেৰে এই সৰুবিলাকৰ মাজত এটিকে গ্ৰহণ কৰে , তেওঁ মোকেই গ্ৰহণ  কৰে ৷'

পাপলৈ প্ৰলোভন ( মাৰ্ক ৯ ঃ ৪২ -৪৮ , লূক ১৭ ঃ১ -২)

৬কোনোৱে যদি  মোত বিশ্বাস কৰা এই সৰুবিলাকৰ এটিক বিশ্বাসৰ পৰা আঁতৰাই নিয়ে, তেন্তে তেওঁ ডিঙিত ডাঙৰ জাঁত আঁৰি, অগাধ সমুদ্ৰত ডুবি মৰাই তেওঁৰ পক্ষে ভাল ৷ ৭মানুহৰ বিশ্বাস নষ্ট কৰা বিঘিনিবোৰৰ বাবে সন্তাপ হ’ব ৷ অৱশ্যে এনেবোৰ বিঘিনি হ’বই, কিন্তু যি মানুহৰ দ্বাৰাই বিঘিনি হয় , তেওঁ  সন্তোপৰ  পাত্ৰ হ’ব ৷ ৮'তোমাৰ হাত  বা ভৰিয়ে যদি তোমাক পাপত পেলায় ,তেন্তে তাক দলিয়াই পেলোৱা ; কাৰণ দুইতীয়া বা দুভৰীয়া  হৈ অনন্ত  জুইত পেলোৱা  হোৱাতকৈ, কোঁঙা বা খোৰা হৈ, অনন্ত জীৱনত সোমোৱা তোমাৰ পক্ষে  ভাল ৷ ৯ আৰু  যদি তোমাৰ চকুৱে তোমাক পাপত পেলায়, তেন্তে  তাক কাটি দলিয়াই পেলোৱা; কাৰণ দুচকুৱা হৈ জীৱনত সোমোৱাই তোমাৰ পক্ষে  ভাল ৷` 

হেৰোৱা মেৰ -ছাগৰ  দৃষ্টান্ত (লূক ১৫ঃ ৩-৭ ) 

১০'সাৱধান, তোমালোকে এই সৰুবিলাকৰ মাজৰ কাকো হেয়জ্ঞান নকৰিবা ৷ মই তোমালোকক কওঁ ,তেওঁলোকে দূতবিলাকে ,১১ মোৰ  স্বৰ্গত  থকা পিতৃৰ  মুখ সদায় স্বৰ্গত দেখা পায় ৷ ১২কোনো মানুহৰ  যদি এশটা  মেৰ -ছাগ থাকে , আৰু তাৰে  যদি  এটা হেৰায়, তেন্তে তেওঁ কি কৰিব ? তেওঁ সেই নিৰানব্বৈটা মেৰ -ছাগ পৰ্ব্বতৰ  কাষৰ ঘাঁহনিত এৰি থৈ, হেৰোৱাটোক বিচাৰি নাযাব নে ? ১৩ যেতিয়া তেওঁ তাক বিচাৰি পায় , মই তোমালোকক স্বৰূপকৈ কওঁ , নেহেৰোৱা সেই নিৰানব্বৈটা মেৰ -ছাগতকৈয়ো এই এটা  মেৰ ছাগৰ কাৰণে তেওঁৰ অধিক  আনন্দ জম্মে ৷ ১৪ সেই একেদৰে এই সৰুবিলাকৰ  মাজৰ এটিও  নষ্ট হোৱাটো তোমালোকৰ স্বৰ্গত থকা  পিতৃৰ ইচ্ছা নহয়  ৷ 

পাপত পৰা  ভাই

১৫'তোমালোকৰ ভায়েৰাই যদি তোমাৰ  অহিতে অপৰাধ কৰে ,তেন্তে তেওঁ অকলশৰে থাকোঁতে তেওঁৰ ওচৰলৈ গৈ গুপুতে  তেওঁক অনুযোগ কৰিবা ৷ তেওঁ যদি তোমাৰ কথা শুনে , তেতিয়া হলে তোমাৰ  ভায়েৰাক পুনৰায় পালা ৷১৬কিন্তু যদি তোমাৰ কথা নুশুনে, শাস্ত্ৰত কোৱাৰ দৰে ,দুজন বা তিনিজন সাক্ষীৰ মুখে যেন সকলো কথা  মীমাংসা কৰিব পৰা যায়, তাৰ বাবে এজন বা দুজন আন মানুহক লগত লৈ যাবা ৷ ১৭ যদি  তেওঁলোকৰ  কথাও নুশুনে, তেন্তে সকলো কথা মণ্ডলীৰ  আগত জনাবা ৷ অৱশেষত মণ্ডলীৰ কথাও যদি নামানে, তেন্তে তেওঁক পৰজাতি বা কৰতোলাৰ দৰে ব্যৱহাৰ কৰিবা ৷ ১৮ সেই  কাৰণে মই তোমালোকক  কওঁ য়ে , তোমালোকে পৃথিবীত যিহকে বন্ধ কৰা, সেয়ে স্বৰ্গতো বন্ধ হ’ব, আৰু তোমালোকে পৃথিবীত  যিহকে মুকলি কৰা, সেয়ে স্বৰ্গতো মুকলি হ’ব ৷ ১৯ মই তোমালোকক আৰু কওঁ যে, যদি পৃথিবীত তোমালোকৰ  দুজনৰ  প্ৰাৰ্থনীয়  কোনো বিষয়ত একমত হয় , তেন্তে স্বৰ্গত থকা মোৰ পিতৃৰ দ্বাৰাই তোমালোকলৈ তাক সিদ্ধ কৰা হ’ব ৷ ২০ কাৰণ যি ঠাইত দুজম বা তিনি জন  মোৰ নামত গোট খায় , সেই ঠাইত ময়ো তেওঁলোকৰ মাজত থাকোঁ ৷

এজন ক্ষমা  নকৰা দাসৰ দৃষ্টান্ত  

২১ তেতিয়া পিতৰে যীচুৰ ওচৰলৈ  আহি সুধিলে, 'হে প্ৰভু মোৰ ভায়ে যদি মোৰ অহিতে পাপ কৰি থাকে, তেন্তে মই তাক কিমান বাৰ ক্ষমা কৰিম ? সাতবাৰলৈকে ক্ষমা কৰিম নে ?  ২২যীচুৱে তেওঁক ক’লে, 'মই তোমাক সাতবাৰ বুলি নকওঁ ;  কিন্তু সত্তৰ গুন সাতবাৰলৈকে ক্ষমা কৰিবা ৷' ২৩সেই কাৰণে নিজৰ দাসবিলাকৰ সৈতে লেখ -বুজ কৰিব খোজা এজন ৰজাৰ লগত স্বৰ্গৰাজ্যৰ  তুলনা  দিয়া হয় ৷ ২৪তেওঁ সেই কাম কৰিবলৈ ধৰিলত, দহ হাজাৰ গাগৰী ৰূপৰ  ধৰুৱা এটাক, তেওঁৰ   ওচৰলৈ আনা  হ’ল ৷ ২৫ কিন্তু ধাৰ পৰিশোধ কৰিবলৈ তাৰ উপায় নথকাত, ৰজাই তাক তাৰ তিৰোতা, ল’ৰা-ছোৱালী আৰু ঘৰৰ সৰ্ব্বস্ব বিক্ৰ কৰি, ধাৰ  পৰিশোধ  কৰিবলৈ আদেশ দিলে ৷ ২৬তেতিয়া সি ৰজাৰ আগত আঁঠু লৈ, নিবেদন কৰি ক’লে, 'হে প্ৰভু আপুনি অলপ ধৈৰ্য্য ধৰক ; মই  আপোনাক সকলোখিনি পৰিশোধ কৰিম ৷ ’ ২৭তাতে তাৰ প্ৰতি ৰজাৰ দয়া জন্মিল, আৰু তাৰ সকলো ধাৰ ক্ষমা কৰি, তাক এৰি দিলে ৷ ২৮তেতিয়া সেই দাসে ওলাই গৈ, তাৰ সহ-দাস এজনক লগ পালে ৷ সেই দাসজনে তাক এশ ডিনাৰী  পৰিশোধ কৰিব লগা আছিল ৷ সি তাৰ সেই সহ-দাস জনৰ ডিঙি চেপি ক’লে, 'তোৰ দিব লগীয়াখিনি দে ৷’ ২৯ সেই  সহ-দাসজনে তাৰ ভৰিত পৰি, কাবৌ  কৰি ক’লে, 'অলপ ধৈৰ্য্য ধৰক, মই আপোনাক পৰিশোধ  কৰিম ৷’  ৩০কিন্তু সি  তাৰ কথা  নুশুনি,  দিবলগীয়াখিনি পৰিশোধ নকৰা মানলৈকে  তাক বন্দীশালত সুমুৱাই ৰাখিলে ৷ ৩১ আন সহ-দাসবিলাকে এই  ঘটনা দেখি, অতিশয় দুখ পাই ৰজাক সকলো কথা জানলেগৈ ৷ ৩২তেতিয়া ৰজাই সেই দাসক  মতাই  আনি ক’লে, 'হেৰ দুষ্ট দাস ! তই মোক কাকূতি কৰোঁতে, মই  তোৰ সকলো ধাৰ ক্ষমা কৰিলোঁ  ৷ ৩৩ মই তোক যি দৰে দয়া কৰিছিলোঁ, তয়ো তোৰ সহ-দাসক সেই  দৰে দয়া কৰিছিলোঁ ,তয়ো তোৰ সহ-দাসক সেই দৰে দয়া কৰা উচিত নাছিল নে ?  ৩৪তেতিয়া ৰজাৰ  বৰ খং উঠিলত,  তেওঁ  তাক  আটাইখিনি ধাৰ পৰিশোধ নকৰামানলৈকে 'বন্দীশালত  যাতনাকাৰী বিলাকৰ হাতত শোধাই দিলে ৷ ৩৫সেইদৰে  তোমালোকে প্ৰতিজনে নিজ নিজ ভায়েৰাক অন্তৰৰ পৰা ক্ষমা নকৰিলে, মোৰ স্বৰ্গত থকা পিতৃয়েওঁ  তোমালোকক ক্ষমা নকৰিব ৷’